Bugünlerde yıllardır ekranlarda insanları cesurca yaptığı hareketlerle, şakalarla kahkahalara boğan eğlendiren, artık dede olmuş bi adamın ağlaya ağlaya annemi hiç sevemedim deyişini izledik. Bir kaç uzman bunun üzerine bu sözün aslında “annemi o kadar çok seviyorum ki..” demek olduğunu, bir çocuğun en büyük acısının “sevilmediğine kendisini ikna etmiş” olması olduğunu yazdı. Bir annenin  çocuğundan vaz geçmesi için nasıl bir duygu yaşamış olması lazım bilemeyiz elbette ama insan soramadan edemiyor yine; Neden bütün sevinçler anlık, hüzünlerse ömürlük olur ki? Onun annesi de belki o zaman bebek partisi yapmamıştır ama elbet teki bir çocuğu olacağını duyduğunda mutlu olmuş, sevincini birileriyle paylaşmıştır. Bu mutluluk sadece “doğurabilme” mutluluğu mu oluyor acaba! Annelik başka birşeymi ki? Bazen annenin tek uyumu doğmadan önce kurduğu parti masasının örtüsüyle elbisesinin uyumu mu? Bir çocuğu annesi, sevilmediğine istenmediğine inandırırsa, o çocukta diri diri toprağa gömülmüş olmuyor mu? Annelik nasıl bir şey böyle ki ayrışamıyor çocuktan, sevgiyle dokunabildiyse evladına, her yer çiçek bahçesiyken, dokunamadığıysa ateş topuna dönüyor, alevini etrafına saça saça gezen. Annelik nasıl birşey böyle ki bir dedeyi milyonların önünde çocuk gibi ağlatarak keskin bir bıçak darbesi herkesin yüreğini acıtıyor..