Her insan dünya ile tanışmaya ona adapte olmaya başladığından itibaren herşeyi anlamlandırmaya çalışır. Her şeyde mana arar. Manalandırabildiği  herşeye kıymet verir. Çünkü insan boşuna yaratılmamıştır. mutlaka bi anlamı olmalıdır! . Mana arayışını kaybeden sorgulamayı, çevresiyle alakasını kesen, üretmeyen herkes kendini tüketmeye  başlar. Kendi iç dünyasındaki bütün değerlerini kaybeder. Mana arayışını kaybeden maneviyatını da bağlantılı olarak kaybeder. Maneviyatı kaybeden huzuru mutluluğu kaybeder, ve büyük eksikliğini hissettiği bu duyguyu aramak için yanlış yerlere yanlış yollara girer. Manayı dolayısıyla maneviyatı kaybeden insanın artık kaybedecek hiçbir değeride kalmaz. Boş bir iç dünyası olduğundan tek kıymet verdiği fiziki görüntüsü olup, kıyafetinin markası,burnunun kaşıyla orantısı boyunun uzunluğu kısalığıdır. Bir zaman sonra  iş cinsiyetini beğenmemeye ve ona müdahale etmeye kadar gider. İnsan boşluk kabul etmez! Maneviyat gidince ortada hiçbişey kalmaz. Dört biryandan maneviyatı yok edilmeye çalışan toplumumuz gibi! %99 u Müslüman bir ülkede dünyadaki yaşayan en kutsal en medeni en adaletli en hür olan dininden habersiz, onu tanımayan, onu tanımayı bitarafa bırakalım mensubu görülmekten utanan bir nesil inşa ediliyor. Özgürlük adına köleleşen, kendisine tapan, dünyayı odasından ibaret zanneden en verimli çağlarını  maddeye hapsolmuş manadan uzaklaşmış, okuyup anlayarak değil, duyduğuna iman edip, hayatını sürdüren midesi besili ama ruhu aç bi topluluk halindeyiz. Bu kadim topraklarda nice kahraman lar yetişmiştir, elbetteki herşey aslına dönecektir! Milli şairimizin de istiklal marşında bize seslendiği gibi. Doğacaktır vaadettiği günler hakkın kim bilir belki yarın belki  yarından da yakın..... .