'Bir gün aklına gelecek olursam, bana şiir ısmarla. EYLÜL’Ü konuşalım' demiş Cemal Süreyya  Eylül hazan mevsimi, şiir, ayı dinginlik ayrılık, hüzün ayı.  Her mevsimden bir parçadır insan! Yada insandan bir parçadır mevsimler. İnsan görünmez iplerle bağlıdır birbirine, iyisi, kötüsü tüm canlıları, dağı tepesi toprağı, denizi, bir birini tamamlayan domino taşı dengesinde.  İnsanoğlu sonu gelmez saymakla bitmez hazineler saklar içinde, kendinin bile farkında olmadığı, çoğu zaman fark etmeye fırsatının olmadığı. En kıymetli hazinesi olan zamanını karnını doyurabilmek için harcadığı, belinin eğriliğinden kafasını kaldırıp günlerce gökyüzüne bakamadığı, her mevsimi  hazan, gönlündeki umutları, yaprak gibi dökülen. Ömür hep sonbahar, hergünü dökülen bir yaprak misali sona doğru yaklaşan. Ahmet Haşim dizelerinde şöyle anlatır bize  Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak Sular sarardı yüzün perde perde solmakta Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta.. Turgut Uyar'da anlatır Eylül'ü ve hüznü dizelerinde ve der ki;  ......... Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır  Sonbahar geldi hüzün, ilkbahar geldi kara hüzün.   Ey en akıllı kişisi dünyanın  Bazen yaz ortasında gündüzün.   Sevgim acıyor  Kimi sevsem   Kim beni sevse  Eylül toparlandı gitti işte  Ekim filanda gider bu gidişte  Tarihe gömülen koca koca atlar  Tarihe gömülür okadar...   Dilerim, Eylül'ün şiir hali belki bizlere yeni bir pencere açar ve o büyüttüğümüz telaşlarımızı erteleyerek gökyüzüne daha fazla bakmamıza vesile olur ve sevdiklerimize bir şiir ısmarlayarak hayata dert değil renk katanlardan oluruz!