Bugün Marmara depreminin 21. yıldönümü. Acının yıldönümü olur mu bilmem! Ama bildiğim bir gerçek var ki, o da 17 Ağustos depreminin hepimizde bıraktığı korkunç acının ve korkunun ve deprem gerçeğini ömrümüz boyunca unutamayacığımız ve asla zamanın saramayacağı yaralar bıraktığıdır. Korkunç ve karanlık bir geceydi Gökyüzü ile yeryüzü birleşti adeta.. Devasa binalar birer birer yıkılırken binlerce canımızı da içene alarak sonsuzluğa götürdü.. O korkunç gecenin çığlıklarını, ateşe dönen karanlığın ardından sonsuz bir acı bıraktığı anı yaşayanlardan biri olarak hayatım boyunca asla unutamama. Yaşadığımız bir kıyametti.. Devasa binalar önce titredi derinden, sonra kükredi yer altı ve bir göz açıp kapatma mesafesindeydi ölüm.. Yıkıldı binalar, yandı yeryüzündeki tüm yürekler.. Karanlıktı. Geceydi. Uykunun en derin yerinden çatladı fay hattı.. Ve Gölcük ahh! Hayatım boyunca ölüm yeri platosu olarak hatırlayacağım Gölcük'ü.. Gittiğimizde yoktu Gölcük, karanlığın acı ve sessiz çığlığında hayatanı kurtaranların gözyaşlarının deryasında boğulduk adeta. Gölcük'te depremin korkunç yıkıntıları arasında insan arıyorduk.. Sesizliğin içinde ilerlerken Bir anneyi hatırlıyorum, dört cenazenin başında öylece donup sonsuz bir çaresizliğe gömülmüştü. Konuşmuyordu. Ağlamıyordu. Kıpırdamıyordu. Elleri dizlerinde öylece bakıyordu.. Ve onun gibi yüzlercesi. Binlercesi.. Koca bir gasilhaneydi sanki yeryüzü o an. Karanlığın kendi içine çektiği çaresizliği dün gibi hatırlıyoruz.. Unutmadık ve unutmayacağız insanlara sattıkları evlerin mezar olduğunu, sahte müteahhitleri, onlara göz yuman belediyeleri, başkanları, imarcıları, denetimcileri ve kısacası insanların sevdiklerine ellerinden alan sorumluluğu olanları da asla unutmayacağız Allah bir daha ne ülkemize ne de dünyanın hiç bir ülkesine böylesine korkunç bir deprem ve korkunç bir felaket göstermesin Marmara depreminde hayatını kaybeden tüm deprem şehitlerimizin ruhları şad mekanları cennet olsun