Ne güzel sözdür; Düşman isterseniz dostlarınızı geçmeye çalışın.. İşte o zaman göreceksiniz size kim dost kim düşman! Bütün canlıların ortak duygusudur dostluk ve arkadaşlık.. Yeryüzündeki tüm canlıların dostları ve düşmanları vardır.. Ancak yeryüzündeki en kahpe dostluk veya düşmanlık duygusu insanlarda mevcuttur.  Çünkü diğer canlıların dostluk/düşmanlık duygusu sadece yiyecek ihtiyaçlarını karşılama sırasında ortaya çıkıyor.. örneğin bir Aslan durup dururken yemeyeceği ağacı kökünden sökmez, bir Kurt sırf kötülük olsun diye yemeyeceği bir canlıya zarar vermez. Bakın  timsah bile kendisine zarar vermeyeceğini bildiği bakıcısına saldırmazken, insanoğlu tüm bunların dışında kalmış ve durup dururken öldürür, zarar verir, kökünden söküp yakar, yok eder, düşmanlık için her yolu dener.. Neden peki? Yiyecek için mi? Geçinmek için mi? Yaşamak için temel ihtiyaçlarını gidermek için mi? Hayır! bunların hepsine sahipken bile onlar  sadece ve sadece zalimlikten ve zulümden beslendiği,  kendi güçsüzlüklerini ve acizliklerini gizlemek için gücünün yettiğini yok etme yolunu seçerler.. Sürekli hesaplar ve planlar yaparlar bunun için.. Dostuk duygusundan nasipsiz bu insanların hedef seçtikleri ise yine kendilerine dostluk ve insanlık yapanlar olur.. Düşmanlarını bir kenara bırakır, İblis'le yol arkadaşlığı yaparlar  ve İblis'in onları  yönetmesine izin vererek dostlarını yemeye ve yoketmeye başlarlar.. Ne korkunç bir bedbahtlıktır bu değil mi? Kimseye kalmayan dünya onlara kalacak sanırlar. Çünkü İblis'in onlara tuttuğu aynada kendilerini dev ve yenilmez, yutulmaz, ölmez, düşmez, düşürülemez görürler.. İşte bu şeytani kibirle böbürlenerek yürürler yeryüzünde.. Böbürlenerek ve kibirlenerek yoketmeye, yakmaya, yıkmaya başlarlar.. Sanırlar ki, artık menfaatlenmediği dostlarını yok ederlerse dünya onlara  kalacak.. Oysa onlara kala kala kahpe bir meydan kalır..   Ünlü bir düşünür bütün bunları şöyle özetler; Düşman isterseniz dostlarınızı geçmeye çalışınız. Dost isterseniz, bırakın, dostlarınız sizi geçsin.