O gerçek bir abiydi bizim için. Gerçek bir dost. Güvenli bir liman. Namuslu, şerefli, haysiyetli ve güvenilir bir hekimdi. Mevlananın torunuydu. Alçak gönüllü, mütevazi, yardımsever ve imanlı ve inançlı bir doktordu. Kapısına giden hiç kimseyi geri çevirmezdi. Başhekimliğini yaptığı hastanede hiç bir zaman koltuğunda oturmaz ne zaman gitseniz mutlaka ya gelen hastalarla ya da doktor arkadaşlarıyla birlikte görürdünüz.. Dostlarını makam kapısında bekletmezdi Telefonu iki kere çaldırmazdı Ne zaman ihtiyaç duysak gece gündüz farketmez tereddütsüz aradığım bir abimdi o.. Birgün olsun ama şahitlik ediyorum ki bir gün olsun samimiyetinden abiliğinden kuşku duymadım. Yüreğinden billur gibi akan o kardeşim deyişini sonsuza kadar özleyeceğim. Gerçek bir abiyi, gerçek bir dostu, güvenilir bir limanı, yüreği iman ve ihlasla çarpan, Allah sevgisiyle muhabbetini süsleyen, sohbetinde insanlığa dair güzellikleri eksik etmeyen güler yüzlü, saygın ve kıymetli bir abiyi kaybetmenin derin hüznünü, enkaz altında kalmışçasına büyük bir acıyı taa yüreğimde hissediyorum.. Canımdan can gitmişçesine bir acı bu. Yeri asla doldurulamayacak bir acı kaybın tarifsizliği karşısındaki çaresizliğin derin hüznü içindeyim.. Bir baba içtenliğiyle verdiği güveni hep arayacağım. Sevgili abim, kıymetli doktorum Lütfi Çetinkaya bugün mevlasına kavuştu. Onu her gülümsemede, her samimiyettte ve her duada hatırlayacağım. Ruhun şad, mekanın cennet olsun..