Budanmış bir ağaç gibi...

Bugün Srebreniça katliamının 16’ıncı yıldönümü. . Bosna-Hersekʹin Sırbistan sınırı yakınlarında, yemyeşil ormanlar arasında Türkçe “Gümüş” anlamı taşıyan Srebreniça, soykırımla birlikte geriye yalnız ve gözü yaşlı anneleri bıraktı. Ailelerinde neredeyse hiç erkek kalmayan anneler, eşlerinin, çocuklarının anısını yaşatmak için her türlü zorluğu göğüsleyerek doğdukları toprakları terk etmedi. Adalet mekanizmasının yavaş işlemesinden dolayı birçok savaş suçlusunun serbest gezdiği ülkede, çocuklarının katilleriyle göz göze gelmek istemeyen Srebrenitsalı anneler, günlerce dışarı dahi çıkmadan yalnız bir hayat yaşıyor. Srebreniça kent merkezine uzak, dağlık alanda bir zamanlar 3 oğlu ve eşiyle birlikte mutlu bir hayat yaşayan Nura Mustafiç, Temmuz 1995 yılında bir anda hayatta yapayalnız kalan annelerden sadece biri... Geçen yıl eşi Hasan Mustafiçʹi toprağa veren, bu yıl ise 1975 doğumlu oğlu Fuad ile 1971 doğumlu Mirsadʹı defnedecek olan Nura Mustafiç, halen 1973 doğumlu Aliyaʹnın cesedine ise ulaşamadı. Bu yıl toprağa vereceği çocuklarının cesetlerinin çeşitli toplu mezarlarda parçalanmış şekilde bulunduğunu ve birçok uzuvlarının eksik olduğunu ifade eden Mustafiç, “Şimdi sadece çocuklarımın insanlığa yaraşır bir şekilde toprağa verilmesini istiyorum. Diğer uzuvlarının bulunmasını bekleyecek gücüm kalmadı” dedi. ʹNEFES ALIP VERMEKTE BİLE ZORLANIYORUMʹ Nura Mustafiç, Srebrenitsa soykırımından aranan Ratko Mladiçʹin bir süre önce yakalandığının hatırlatılması üzerine “Mladiçʹin yakalanmış olması benim için hiçbir şey ifade etmiyor. Onun idam edilmesi bile benim için bir anlam taşımaz. Çünkü kaybettiklerim benim hayatımın anlamıydı” dedi. Potoçariʹdeki beyaz mezar taşlarına bakıldığı zaman Ratko Mladiç ve Radovan Karaciçʹin ne yaptığının net bir şekilde anlaşıldığını söyleyen Mustafiç, şu duyguları dile getirdi: “Dalları budanmış bir ağaç gibi ortada kaldım. Çocuklarım bekardı, şimdi ne gelinim ne de torunlarım var. Bu dağlar arasında yapayalnızım. Şurada bir torunum ve gelinimle kahve içmeyi hiçbir şeye değişmezdim. Artık bu yalnız hayata dayanamıyorum, bahçemdeki çiçeklerle sanki torunlarımla konuşuyormuş gibi sohbet ediyorum. Bazen nefes alıp vermekte bile zorlandığım oluyor. İnancım ve imanım beni ayakta tutuyor. Allahʹa iman etmiş olmasaydım bu acıya dayanamazdım.” Kendisini en son aylar önce Srebrenitsalı bir gazetecinin ziyaret ettiğini anlatan Mustafiç, kış günlerinde ise belki günlerce evinden dışarı çıkamadığını ifade etti. ANNELER, 16 YILLIK ACIYA DAYANAMAYIP HASTALANIYOR Srebreniça’da yaşayan ve soykırımda eşini ve 3 oğlunu kaybeden Munira Salihoviç, eşi, 3 oğlu ve torunu katledilen Meyra Cogaz, 2 oğlunu kaybeden Zeyna Eyuboviç... Bu anneler, kısa süre önce değişik hastalıkları nedeniyle ameliyat oldu. Hastalıklarının en önemli gerekçesi ise doktor raporlarında “yalnızlık ve aşırı üzüntü olarak” yer alıyor. Potoçari yakınındaki bir köyde yalnız yaşayan Munira Salihoviç, yaklaşık bir ay önce ameliyat olduğunu ve ayakta durduğunu, sancılar çektiğini belirtti. Salihoviç, yıllarca çocuklarının acısını hep yüreğinde hissettiğini ve çektiği bu acılardan dolayı artık bünyesinin iflas ettiğini kaydetti. Potoçariʹye 2002 yılında dönen ve yalnız yaşayan Meyra Cogaz da, kısa süre önce karaciğer ameliyatı olduğunu ifade ederek, “Artık vücudum ve kalbim bu acıyı kaldıramıyor. Artık gözlerim bu dünyaya ve bu acılara bakmaktan bıktı. Çektiğimiz acılar sağlığımıza zarar veriyor, ancak elimizden de bir şey gelmiyor. Aşırı üzüntüden karaciğerimden ameliyat oldum. Hastaneden taburcu olup evime döndüğümde günlerce bir bardak su verenim olmadı. İşte Avrupaʹnın ortasında, dünyanın gözleri önünde işlenen soykırım bizi bu durumda bıraktı” dedi. SREBRENİÇA ANNELERİ DERNEĞİ BAŞKANI MEHMEDOVİÇ Soykırımda 2 oğlunu, eşini ve ailesinden onlarca erkeği kaybeden Srebreniça Anneleri Derneği Başkanı Hatice Mehmedoviç ise 11 Temmuz 1995ʹte hayatların karardığını, annelerin ise adeta müebbet hapse mahkum edildiklerini ifade etti. Srebreniça’da katledilenlerin ellerinin silahsız olduğunu söyleyen Mehmedoviç, “Çocuklarımızı okul sandalyelerinden çıkardılar. Ellerinden silah değil, kalemlerini aldılar ve gencecik, masum hayatlarına kıydılar. Bütün bunların arkasında duranların cezalandırılmasını istiyoruz” dedi. Potoçari Anıt Mezarlığıʹnda yatan 4542 kurbanın arasında iki oğlu ve eşinin de bulunduğunu hatırlatan Mehmedoviç, bütün kurbanların suçunun sadece “Müslüman ismi” taşımak olduğunu ifade etti. Mehmedoviç, “Bu beyaz mezar taşları denizinde durduğumda, hiçbir annenin, hiçbir zaman, toplu mezar denilen o çukurların üzerine eğilip, merak ve korkuyla bakmasını istemem. En vahşice katledilen çocuklarının kemiklerini, hiçbir annenin toplamasını istemem” diye konuştu. Bosna-Hersek ve Srebreniça’da yaşananların “kimsenin başına gelmemesi için” dua ettiğini söyleyen Hatice Mehmedoviç, “Çünkü Srebrenitsa insanlığını kara lekesidir” dedi. 16 yıl önce Srebreniça soykırımına müdahale etmesi gerekirken, yerinde duranların ve gözlerini kapayanların utanması gerektiğini sözlerine ekleyen Mehmedoviç, “Bu mezarlık bizim hüznümüz, fakat dünyanın da çirkin aynasıdır. Buraya bakmak lazım” dedi. Mehmedoviç, Srebreniça’da 8 bin Boşnak’ın katledilmesinin ardından, dünyanın önde gelen ülkelerinin Boşnaklara hemen vatandaşlık hakkı tanıdıklarına işaret ederek, şöyle konuştu: “Onların amacı Boşnaksız Bosna-Hersekʹti. O nedenle bizleri Vatandaşlıklarına alıp, ülkemizi terk etmemizi hedeflediler. Ancak bizler çok şükür onların bu oyununa gelmedik ve ülkemizi terk etmedik. Ancak zalimler bize sevinci yasakladı, kalbimize ise yaşadığımız sürece hissedeceğimiz hüznü koydu.” Mehmedoviç, dernek üyesi birçok annenin şu anda çeşitli hastalıkların pençesi altında kaldığını da belirterek, “Aşırı acı ve üzüntü bizleri hasta etti. Bu nedenle Srebreniçalı annelerin sadece 11 Temmuzda değil, yılın diğer Günlerinde de hatırlanmasını istiyoruz” diye konuştu. 16 YIL SONRA “KASAPLA” GÖZ GÖZE GELDİ Sırbistanʹda 26 Mayısta yakalanan ve Laheyʹde yargılanan Bosnalı Sırpların eski komutanı Ratko Mladiçʹin 4 Temmuzda yapılan duruşmasına gittiğini ifade eden Hatice Mehmedoviç, 16 yıl aradan sonra “Bosna kasabı” ile yeniden göz göze geldiğini açıkladı. Mladiçʹle ilk kez Temmuz 1995 yılında Srebreniça’da göz göze geldiğini söyleyen Mehmedoviç, “Mahkeme salonunda otururken hissettiklerimi kelimelerle ifade edemiyorum. Biraz yaşlanmıştı ancak hiç değişmemişti. Gözleri hala soğuk soğuk bakıyordu. Sanki hiçbir şey yapmamış gibi ve hala kana bulaşmak istiyor gibi duruyordu” dedi. 1995 yılının Temmuz ayında Potoçariʹde Mladiçʹle arasında bir metrelik bir mesafe olduğunu belirterek, şöyle konuştu: “1995ʹte Mladiç megafondan kimseye bir şey olmayacağını ve kimsenin korkmaması gerektiğini bağırıyordu. Onu 16 yıl sonra suçlu koltuğunda izlerken aklımdan hep ʹmerak etmeyin, size bir şey olmayacakʹ cümlesi geçiyordu. Ancak onun o sözlerinin ardından neler olduğunu çok iyi gördük. Mladiçʹin Bosna-Hersek topraklarında bıraktığı zehir hala etkili.”