Sokağa çıkma yasağının en güzel güncesini birlikte tuttuk

ADALET BORA- Bugünün güncesini onlarla birlikte tuttuk. Evet sokağa çıkma yasağının kederli havasıyla kenti adımlarken çıktı karşıma bu kedicik.. Önce sevgiyle bakıştık. Birbirimizi çok eskilerden tanıyormuşçasına bir samimiyet bir sevecenlik sormayın gitsin.. Sonra mesafeyi koruyarak  birlikte poz verdik, bence bugüne kadar verilmiş en güzel pozdu onunkisi.. Ve nihayetinde onun da benimde işlerimiz vardı (!) ve  bana o harika melodili miyavlamasıyla veda ederek uzaklaşıp gitti.. Bende Mustafa Paşa'nın kedilerini görüntülemek üzere yola revan oldum..  Ama nasıl iyi geldi bu kedicikle muhabbet ve karşılaşma, nasıl merhem gibi geldi sokakların sessizliğine anlatamam. ONLARDAN VEFAYI VE MERHAMETİ ÖĞRENİYORUZ Kim demiş kediler nankördür diye.. Onlardan daha güzel dost mu var şu yeryüzünde.. Merhametin kıymetini onlardan öğreniyoruz. Kirli sözlerden kaçmayı öğreniyoruz çünkü hal bilmezlere hal anlatmanın dili onlar.  Sadık ve dost. Dost bildiğimiz ve menfaatleri bittiğinde ocağımızı başımıza yıkmak isteyen, her türlü kötülüğün ateşine Nemrut  ve avanesi  gibi odun taşıyan ,Ebu Leheb gibi eziyet etmekte sınır tanımayan insan kılıklı yaratıklardan değişir miyiz bu can dostların vefasını.. Asla.. Kendi adıma söylemeliyim ki, kedi ve köpeklerin bir patisini , dost deyip sırtımızda taşıdığımız ama menfaatleri bittiğinde ilk sırtımızdan hançerleyen yüzlerce insan kılıklı korkunç yaratıklara değişmem. Allahın bizlere emaneti olan bu  dilsiz şahane dostların gösterdiği koşulsuz sevginin, bağlılığın vefa ve dostluklarının  milyonda birini insanlar birbirlerine göstermiş olsaydılar inanın dünya Mustafa Paşa Caminin avlusu gibi olurdu.. Huzurlu, sakin, herkese yetecek kadar muazzam bir gökyüzü, herkese bir seccadelik yerin nasıl yeterli geldiğini  ve aslında bunca kinin, nefretin, bunca aç gözlüğün ve kötülüğün anlamsızlaştığı o avludaki gibi olurdu inanın.. Birbirini tanımayan binlerce insanın bir caminin içinde ve bazende avlusunda güvenle  oturup güvenle başını seccadeye koyarken duyduğu huzuru neden dışarı çıkarken de görmek mümkün olmasın ki? Cami avlularında yaşayan yüzlerce kedinin kavgasız gürültüsüz yan yana yaşaması da bu mucizenin bir başka yönü değil mi? Keşke bakmayı değilde görmeyi öğrebilsek o zaman yeryüzündeki tüm canlıların bizlere anlattığı muazzam dersi nasıl kolaylıkla anlar ve yeryüzünün hepimize yetecek kadar büyük olduğunu görerek sevgiyle, saygıyla, dostça ve kalleşçe değil kardeşçe yaşamanın keyfine varırdık değil mi? Konuyu uzattık mı? Galiba biraz öyle oldu Bugünü kedilere ayırmış olalım.. Onlarla yola çıkıp belki küçük bir hakikat ile karşılaşma adına duygularımızı paylaşılım istedim! Onlardan alacağımız çok ders var.. Başlarını okşadığınızda hissediyorsunuz bunu.. Bir kedinin gözlerinden bakabilmeyi başarmış olsaydı insanoğlu belki nankörlüğün kimin eseri olduğunu çok daha iyi görebilirdi.. Haa bu arada. Asıl konuyu unuttuk. Onlar haftanın iki günü kentin neden bu kadar sessiz ve sakin olduğunu da merak ediyorlar. Onu da anlatmaya çalıştım ama muhtemelen kediler şöyle düşünüyorlar bu durumla ilgili; Bu insanoğlu denen mahlukat çok nankör, Bunu tek başımıza anlamak mümükün değil en iyisi akşam kediler konseyinde bunu tartışmak!  Böyle demişlerdir cevap olarak  kediler  değil mi? Çok net duymadım ama sanki miyavlamalarında  böyle birşey ima ediyorlardı(!) Haksız da değiller hani! İnsanoğlu'nun aç gözlülüğünün eseri değil mi tüm bu yaşananlar? Çünkü onların arasında bir kavga, bir didişme, seni yok edeyim caminin avlusu bana kalsın savaşı yok.. Dostça arkadaşça yaşıyorlar..İnanmyorsanız sizde Mustafa Paşa caminin avlusuna  ya da İstanbul Fatih caminin ya da Üsküdar Mihrimah Cami ya da Şemsi Paşa caminin avlusuna gidip görebilirsiniz.. Nereye yakınsanız artık. Ama mutlaka gidin ve görün derim.. Kedilerin size insanlık adına anlatacağı çok şey var..