Anavatan

SERPİL ÜNAL- Aile bize öğretildiği şekilde anne baba ve çocuklardan oluşan toplumun içindeki en küçük bütün. Geçmişimize baktığımızda bu küçük aile büyük bir ailenin sadece küçük bir parçasıydı. Aynı çatı altında evdeki erkek evlat sayısına göre küçük küçük ailenin toplu yaşadığı var sayılan büyük topluluk. Sosyal medyada sık sık karşımıza çıkar. Bir fotoğraf ; sobalı bir ev ve etrafında bütün aile bireyleri altında şöyle yazar 'eskiden ne kadar mutluyduk'.  Bunu yazanlar gerçekten o dönem de yaşayanlar mı, hep merak ederim. Tüm aile bireylerinin parmak ucunda yaşadığı bir ev, sanki her yer mayın tarlası.. Biri basarsa ev havaya uçacak. Sadece yemek, içmek, çoğaltmak için bir araya gelmiş insan topluluğu. Herkesin birbirine içinde nezaket olmayan sonsuz saygı duyduğu, ilk en çok kimin sesi çıktıysa onun baskın olduğu, kendi evladını kucağına almanın öpmenin bağrına basmanın ayıp olduğu tek bir ağızdan yönetilen devletçik. Dünün yansıması olan bu günümüzde o mutlu günlerden eser yok.... Sobalı evlerde büyüyenlerin yetiştirdiği nesilde yaşıyoruz, 153 ülkenin katıldığı en mutlu ülke araştırmasında 150.olmamızdan dolayıdır ki bir yerlerde ters giden bir şeylerin olduğunu söyleyebiliriz. Yitiğinizi kaybettiğiniz yerde arayın! diye güzel bir söz vardır, mutluluğu nerede kaybettik biz? Mutluluk gerçekten vardı da sobanın aleviyle birlikte uçup gittimi? Yoksa sobadaki odunla birlikte yanıp küle mi döndü?